E.T. The Extra-Terrestrial (Atari VCS 2600)

Sommige spellen hebben een eeuwigheidsstatus. Dat klinkt positief, maar als die status “slechtste game aller tijden” is, dan baal je als programmeur toch een beetje. Howard Scott Warsaw, de programmeur van E.T. The Extra-Terrestrial had slechts zes weken vanaf 23 juli 1982 om het spel te programmeren en klaar te maken voor een releasedatum van 1 september. Zijn creatie kreeg zoveel kritiek dat het verantwoordelijk werd gehouden voor het ineenstorten van een complete industrie.

“E.T. bleek exemplarisch voor wat veel filmgames later te verwijten viel: een haastproduct met als voornaamste doel veel geld verdienen.”

Ook in de gamevariant wil het ruimtewezentje E.T. gewoon naar huis. Het avontuur speelt zich af op verschillende schermen met verspreide kuilen. Het doel van het spel is om stukjes van E.T.’s telefoon te vinden. Zodra alle stukken zijn gevonden neemt E.T. contact op met zijn soortgenoten en arriveert er een ruimteschip hem op te halen. Ondertussen kan E.T. Reese’s Pieces snoepjes verzamelen die verspreid liggen om weer energie te krijgen.

De telefoonstukken bevinden zich in sommige putten, en E.T. moet erin springen om ze te pakken te krijgen. Soms zit er ook een dode bloem in de put die extra punten oplevert als hij weer tot leven komt. Zodra E.T. zijn werk in de put heeft gedaan moet hij buiten proberen te komen. Gaat dat mis, dan val je onherroepelijk weer terug in de put. Kwaadaardige wetenschappers en agenten dwalen door het gebied om E.T.’s verzamelde onderdelen te stelen en hem gevangen te nemen.

Destijds had Warsaw een ontmoeting met regisseur Spielberg. Die adviseerde hem gewoon een Pac-Man kloon te maken. Warsaw vond dat echter zonde van zo’n mooie licentie en besloot te proberen iets unieks te maken. In de zes weken die hij had stampte hij een origineel gameconcept uit de grond dat er ook nog eens vrij behoorlijk uitzag. De Atari VCS 2600 staat niet direct bekend om zijn vette graphics. In vergelijk met andere Atari games is E.T. grafisch dik in orde. Ook het E.T. muziekje is aanwezig en het geluid is functioneel. So far so good.

Waar het misgaat zijn de putten. Te vaak ben je irritant veel tijd kwijt met hieruit komen, zeker als je van scherm verwisselt en je per ongeluk tijdens deze wissel een stuurfoutje maakt. Verder heeft de game wel wat overeenkomsten met Superman, stukken verzamelen en anderen ontwijken. Eigenlijk is het een ietwat saaie maar verder functionerende game. Na een uurtje spelen ben je er wel klaar mee, en had niemand er ooit nog naar om gekeken. Waarom dan de reputatie als slechtste van het slechtste?

De game kwam uit op het meest ongunstige moment. De reputatie van Atari en de hele industrie kwam onder druk te staan omdat er een ongelofelijk hoeveelheid crap van diverse uitgevers uitkwam. In die tijd was je afhankelijk van mond tot mond reclame om te weten wat je wel of niet moest kopen. Atari’s release van Pac-Man viel gigantisch tegen, maar Atari leek niet te leren van de gemaakte fouten. Het produceerde ook veel te veel E.T. games. En toen steeds meer mensen de game vonden tegenvallen stortte de overvloedige markt volledig in. De schuld hiervoor werd bij E.T. gelegd.

Conclusie:
Is E.T. een slechte game? Het is allemaal op zijn minst ietwat middelmatig en had nog een maandje extra werk kunnen gebruiken. Wat Warsaw in zes weken wist te produceren is vanuit een technisch oogpunt nog best knap te noemen. Ik vind het ook te prijzen dat hij iets verder durfde te kijken dan een simpele Pac-Man kloon. E.T. bleek exemplarisch voor wat veel filmgames later te verwijten viel: een haastproduct met als voornaamste doel veel geld verdienen. Maar de slechtste game ooit? Alleen al op de Atari kan ik moeiteloos 20 slechtere games noemen.

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.